To fascynujące patrzeć, jak bieżące wydarzenia stają się żywym przedstawieniem książkowej fabuły. Rewolucja w czasie zarazy – niemożliwa? Ależ możliwa, opisał ją Bruno Jasieński i to tak sugestywnie, że wydalono go za to z Francji. Biedaczek pewnie nie podejrzewał nawet, że w efekcie trafi na drogę białą jak obłęd, gdzie strażnik, jakby żywcem wyjęty z jego powieści, będzie otulał się zrabowanym płaszczem, spluwał żółtawo i smarkał w palce bez chustki.
Dziś podobna barbaria zajęła ulice miast i miasteczek. Jak orkowie, zebrani przez Sarumana szerzącego „społeczeństwo otwarte”, przetaczali się hałaśliwą tłuszczą, wyjąc, przeklinając, dewastując kościoły i napadając na księży. Choć wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy tysiąca osób rocznie, zmobilizowano dziesiątki tysięcy protestujących, aby pokazać siłę, przed którą ma się ugiąć demokracja.
Ale nie tylko wizje Jasieńskiego się spełniają, także moje. Od lat staram się zachęcać do organizowania przy parafiach opartych o skauting grup formacyjnych dla dzieci i młodzieży, które pozwolą im oprzeć się naporowi świata. Wielu z Was patrzyło na mnie wówczas jak na wariata. „W czym problem, przecież na Mszach dla dzieci są zawsze tłumy. Nie mam na to czasu, mam ważne obowiązki. Nie nadaję się, a w ogóle, to chcę zająć się czym innym. Wybacz, że zabieram dziecko ze zbiórek, ale ma w tym czasie jazdę konną.” Takich rozmów odbyłem dziesiątki.
Wśród orków jest wielu nastolatków, szczególnie dziewcząt. Znają kościoły, na których rysują sprayem błyskawice, bo chodzili tam z rodzicami co niedziela na Mszę św. Dotrwali do bierzmowania, potem machnęli ręką na śmiesznego księdza, dziwne obrzędy, przestarzałe zasady moralne. Znaleźli sobie nowych duszpasterzy, z którymi na gruzach starego porządku chcą budować nowy, wspaniały świat.
Dziś kościoły opustoszały. Pandemia wypłoszyła niedzielnych katolików, pozostali ci, którzy wiedzą, po co przyszli. Co będzie z najmłodszymi? Czy pozwolimy im wyrosnąć na orków?
Maciej