Blog

Czy żyjemy w czasach seksualnego rozpasania? Seksualizacji dzieci i demoralizacji dorosłych? Upadku obyczajów i zatarcia norm? Owszem, można tak powiedzieć. Ale przyglądając się bliska widać, że to nie epoka seksu, lecz anty-seksu.

Pociąg płciowy jest jednym z najważniejszych wymiarów naszej natury. Patrząc na dynamikę relacji romantycznych widać dokładnie, jak doskonale prowadzi ona do finału, jakim jest poczęcie dziecka. Wzajemny zachwyt, odkrywanie się przed sobą, żmudne dążenie do bliskości, to nic innego, jak wybór najwłaściwszej osoby na ojca lub matkę wspólnego potomstwa. W odróżnieniu od zwierząt, które kierują się instynktem i ograniczają się do przekazania materiału genetycznego, człowiek widzi w akcie seksualnym ukoronowanie miłości i wzajemnego oddania siebie.

Trudno w tym momencie nie zachwycić się mądrością Stwórcy, który tak bardzo nas wywyższył ponad resztę stworzenia. Dziecko ma być owocem miłości, a nie przypadkowego spółkowania. Dziecko ma mieć mamę i tatę, którzy chcą spędzić ze sobą życie w miłości i wierności, którzy wybrali siebie nawzajem, zanim powołali je na świat. Taki dom i taka rodzina dają najlepsze warunki do rozwoju i do tego, aby dziecko, już jako dorosły, samo potrafiło najlepiej wybrać dla siebie drugą połowę. O tym, jak bardzo ta kwestia jest ważna, dowiadujemy się z bolesnych relacji ludzi, którym nie udało się ułożyć spraw w taki sposób. Doświadczenie przemocy, czy urodzenie się jako „wpadka” z seksualnej przygody czynią drogę przez życie znacznie bardziej wyboistą.

Miłość i otwarcie na rodzicielstwo – te dwa elementy są niezbędne, abyśmy korzystali z płciowości we właściwy sposób. Jeżeli któregoś z nich zabraknie, odchodzimy od celu, dla którego rozdzielono nas na mężczyzn i kobiety. Seks bez miłości jest wykorzystaniem cudzego ciała dla osiągnięcia własnej przyjemności. Seks bez otwartości na rodzicielstwo – sięganiem po gratyfikację bez ponoszenia kosztów, obchodzeniem natury w sposób, który nie przynosi pożytku. Przypomina on obżarstwo osoby chorej na bulimię, która potem wywołuje wymioty, aby uniknąć przybrania na wadze.

Rewolucja obyczajowa 1968 roku postanowiła zniszczyć normy cywilizacji Zachodu. Nazywa się ją „seksualną”, choć służyła wypaczeniu sposobu, w jaki przeżywamy swoją płciowość. Jej zwolennicy w swoim zakłamaniu głosili „wyzwolenie”, które w rzeczywistości czyni z ludzi niewolników. Jeżeli przyjrzymy się bliżej nowinkom tej rewolucji, zobaczymy jeden wspólny cel, jakim jest ograniczenie populacji. W ramach gigantycznego projektu inżynierii społecznej postanowiono przesterować jeden z podstawowych ludzkich popędów w taki sposób, aby pozbawić go swojej funkcji.

Co ma w tym pomagać?

• antykoncepcja, która pozwala pozbawić seks funkcji prokreacyjnej
• aborcja stosowana wtedy, kiedy antykoncepcja zawiedzie, jej dodatkowym efektem jest zniszczenie u kobiet instynktu macierzyńskiego
• homoseksualizm, który wywołuje się u osób przeżywających niepewność na temat swojej tożsamości płciowej
• transgenderyzm, który prowadzi do pozbawienia zdolności rozrodczych

Badania opublikowane przez instytut Pew Research Center pokazują, że tylko 10% homoseksualistów w USA żyje w stałych związkach. To poziom społecznej degradacji, do którego próbuje się sprowadzić wszystkich. Możemy temu przeciwdziałać w swoich małżeństwach, w swoich sypialniach. Potrzebujemy więcej seksu. Ale nie jego plastikowej podróbki, wynaturzonej, pozbawionej sensu i celu. Potrzebujemy więcej seksu, z którego rodzą się dzieci.

Maciej

To fascynujące patrzeć, jak bieżące wydarzenia stają się żywym przedstawieniem książkowej fabuły. Rewolucja w czasie zarazy – niemożliwa? Ależ możliwa, opisał ją Bruno Jasieński i to tak sugestywnie, że wydalono go za to z Francji. Biedaczek pewnie nie podejrzewał nawet, że w efekcie trafi na drogę białą jak obłęd, gdzie strażnik, jakby żywcem wyjęty z jego powieści, będzie otulał się zrabowanym płaszczem, spluwał żółtawo i smarkał w palce bez chustki.

Dziś podobna barbaria zajęła ulice miast i miasteczek. Jak orkowie, zebrani przez Sarumana szerzącego „społeczeństwo otwarte”, przetaczali się hałaśliwą tłuszczą, wyjąc, przeklinając, dewastując kościoły i napadając na księży. Choć wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy tysiąca osób rocznie, zmobilizowano dziesiątki tysięcy protestujących, aby pokazać siłę, przed którą ma się ugiąć demokracja.

Ale nie tylko wizje Jasieńskiego się spełniają, także moje. Od lat staram się zachęcać do organizowania przy parafiach opartych o skauting grup formacyjnych dla dzieci i młodzieży, które pozwolą im oprzeć się naporowi świata. Wielu z Was patrzyło na mnie wówczas jak na wariata. „W czym problem, przecież na Mszach dla dzieci są zawsze tłumy. Nie mam na to czasu, mam ważne obowiązki. Nie nadaję się, a w ogóle, to chcę zająć się czym innym. Wybacz, że zabieram dziecko ze zbiórek, ale ma w tym czasie jazdę konną.” Takich rozmów odbyłem dziesiątki.

Wśród orków jest wielu nastolatków, szczególnie dziewcząt. Znają kościoły, na których rysują sprayem błyskawice, bo chodzili tam z rodzicami co niedziela na Mszę św. Dotrwali do bierzmowania, potem machnęli ręką na śmiesznego księdza, dziwne obrzędy, przestarzałe zasady moralne. Znaleźli sobie nowych duszpasterzy, z którymi na gruzach starego porządku chcą budować nowy, wspaniały świat.

Dziś kościoły opustoszały. Pandemia wypłoszyła niedzielnych katolików, pozostali ci, którzy wiedzą, po co przyszli. Co będzie z najmłodszymi? Czy pozwolimy im wyrosnąć na orków?

Maciej

Wiele osób słyszało już o promowanym przez platformę Netflix filmie „Cuties” („Gwiazdeczki”), w którym 11-letnie dziewczynki organizują grupę tańca erotycznego. Film pokazuje bunt jednej z nich przeciwko tradycyjnym wartościom obowiązujących w domu rodzinnym. Bunt kończy się przywdzianiem wyzywającego stroju i dołączeniem do innych dzieci kręcących pupami w takt muzyki. Zgodnie z opinią dystrybutora, takie zachowanie świadczy o tym, że w dziewczynce „budzi się kobiecość”.

Warto popatrzeć na ten film w kontekście dyskusji o wprowadzeniu do szkół edukacji seksualnej opartej o tzw. normy WHO. Przedstawione w nim zachowanie jest zwieńczeniem indoktrynacji, której celem jest przekształcenie dzieci w obiekty seksualne. Temu ma służyć nauka masturbacji w przedszkolu, a potem kurs technik seksualnych. 9-latki mają być w stanie wyrażać zgodę na podjęcie współżycia. Ale z kim?

Mało eksponowanym elementem rewolucji seksualnej 1968 roku był postulat zniesienia zakazu seksu z dziećmi. Guru aktywistów, Daniel Cohn-Bendit, opisywał w programie telewizyjnym swoje doznania, gdy małe dziewczynki grzebały mu w rozporku. Uznano, że jeżeli dziecko poddaje się molestowaniu i nie trzeba stosować przemocy, aby wymusić jego uległość, współżycie jest nie tylko akceptowane, ale wręcz pożyteczne. W tym kierunku szły także wnioski niemieckiego seksuologa Helmuta Kentlera. Jego działalność w Berlinie Zachodnim daje pojęcie o potędze mafii pedofilskiej. Kentler, jako biegły sądowy, zapewniał złapanym przez policję pedofilom bezkarność. Dzięki wpływom we władzach miasta doprowadził do wdrożenia oficjalnego programu „resocjalizacji” chłopców upośledzonych i z marginesu społecznego, których przez 30 lat oddawano pod opiekę pedofilom. Helmut Kentler nawet nie próbował ukrywać, że chodzi o stałą dostawę obiektów do molestowania seksualnego.

Kolejny twórca edukacji seksualnej z Niemiec to Uwe Sielert. Wyznawał on parareligijny pogląd o seksualności jako źródle „energii życiowej”, którą należy wyzwalać u dzieci od najmłodszych lat. Głosząc tak bzdurne tezy, dzięki rewolucji seksualnej, Sielert stał się jednym z najbardziej wpływowych naukowców kształtujących niemiecki system wychowania. Wywarł też wielki wpływ na treść norm WHO, które pozwoliły mu oddziaływać na kraje spoza obszaru niemieckojęzycznego.

W materiałach seksedukatorów przywołuje się jeszcze jednego naukowca z kręgu Kentlera – Ernesta Bornemana. Borneman, podobnie jak pozostali, potrafił wyczuć koniunkturę zmian obyczajowych i mimo braku wcześniejszego zainteresowania pracą akademicką stał się filarem niemieckiej seksuologii. Tak jak koledzy wspierał pedofilów, stwierdził m.in. że „każde dziecko ma prawo do odbycia stosunku z dorosłym”. Powtarzał popularną dziś tezę, że edukacja seksualna chroni dzieci przed przemocą seksualną. Dodawał jednak szczerze, że wynika to z tego, że rozbudzone seksualnie dziecko samo wybiera sobie partnera do łóżka.

Okres komunistycznej izolacji pozbawił nas świadomości, że po 1968 roku zachodnie uniwersytety zasiedlili pospolici zboczeńcy, którzy przełożyli swoje chore fantazje na język prac doktorskich. Owoc ich działań przychodzi do nas w postaci filmu o 11-letnich „Gwiazdeczkach”.

Maciej

PS. Po protestach rodziców firma Netflix przeprosiła za… niewłaściwą reklamę filmu.

Ciekawe, jak inspirująca może być wizyta w nieznanym kościele na wakacyjnym szlaku. Pierwsze, co rzuca się w oczy, to zaczątek stanu surowego dużej, okazałej świątyni. Mury porosły trawą i młodymi drzewkami, wyglądają jak ruina w puszczy amazońskiej. Budowlańców dawno tam nie było, widać, że hojność parafian skończyła się, zanim się zaczęła. Obok stoi skromny kościółek z białej cegły, planowany pewnie na tymczasowy, ale innego chyba już nie będzie. I tu rzecz zaskakująca. Na ścianie prezbiterium krzyż jest także ułożony z cegieł, zaś figura Chrystusa przypomina ptaka, który próbuje zerwać się do lotu. Próbuje, ale nie może, bo trzymają ją ręce i nogi zatopione w budulcu.

W tym pomniku nieudanej inwestycji pojawia się młody kapłan, który zaczyna odprawiać Mszę św. Robi to w niezwykły sposób: ze skupieniem, starannością, dbając o każdy szczegół i każdą zgłoskę. Gdy śpiewa psalm, gardło odmawia mu posłuszeństwa. A jednak przezwycięża słabość i kończy. Potem głosi piękną homilię dla garstki wiernych. Omawia pierwsze czytanie ze Starego Testamentu, przedstawia krajobraz duchowej pustyni, na której szukamy Boga, choć nie czujemy Jego obecności.

Dookoła kościoła wznoszą się bloki, ale trudno dostrzec ludzi, którzy by wracali do nich po liturgii. Możliwe, że ta pustynia jest tu i teraz, że ksiądz w homilii opisywał swoje własne doświadczenie posługi w niewielkiej oazie wśród piasków. Kto wie, może ten skromny budynek bardziej odpowiada misji budowania Kościoła na nowo? Beton i pręty zbrojeniowe na niewiele się tu zdadzą. Potrzebne są gorące serca i determinacja, aby głosić Chrystusa wbrew wszelkim przeciwnościom.

Już wiem, co przypomina mi to miejsce. Kilka lat temu odwiedziłem benedyktyński przeorat w Silverstream w Irlandii. Tam także, wśród gigantycznego, katolickiego cmentarzyska, znalazłem oazę pięknej liturgii i apostolskiego zapału. Podczas, gdy irlandzki Kościół lizał rany po skandalach seksualnych, które przyspieszyły laicyzację społeczeństwa, benedyktyni spokojnie robi to, co ich reguła nakazuje od setek lat. Im szybciej nauczymy się ich naśladować w tym spokoju i wytrwałości, tym mniej nas dotkną turbulencje, w które my w Polsce także zaczęliśmy wpadać.

Maciej